Je hebt de eerste stap al gemaakt

Ik heb vanavond nogmaals je verhaal gelezen over ‘het begin en het einde’. Ik vond het zo mooi en dat blijft zo Aleida. Waarom vind ik dit zo mooi: Dit is Aleida’s hart en dit zijn Aleida’s wijsheden die je in jouw leven ontdekt hebt en anderen niet. Je schrijft niet voor de lezer, want dat beperkt je hart en je levenswijsheden die klaarliggen om het verhaal te doen. Onderschat jezelf niet. Je kunt dit gewoon. Ik zeg dat niet om je te stimuleren of je te paaien. Dit komt uit mijn hart. De binnenkant is de buitenkant bij mij zoals je weet.

Wat doe je zo goed?

Je schreef deze tekst zonder een beperking te voelen. Je laat je hart spreken en niet je verstand, die altijd weer zegt dat het moet kloppen, geordend moet zijn en leesbaar moet zijn. Maar ook dat elke zin een werkwoord en een zelfstandig naamwoord moet hebben, enz. Jij zette dit niet aan de kant. Het was er gewoon niet. Dat is Aleida. Binnen vanuit het hart is gelijk buiten. Het is als de hond van Tinek waar we het over hadden. Er is wijsheid en er is emotie.

Waar ben je mee begonnen?

Een website is alleen zinvol als je iets wilt delen met een groot publiek. En anders schrijf je het op je eigen computer en hou je het voor jezelf of je deelt het zo nu en dan met mensen die je vertrouwd zijn in de mailbox. Wie dat dan ook mag zijn: Altijd moet het een tekst zijn die voor hen leesbaar is. Wat je goed doet is dat je daar nu geen rekening mee houdt. Dat komt wel een keer wanneer het nodig wordt. Dat is allemaal veel minder belangrijk nu.

Hier zo wat gedachten over de inhoud

• Begin met ‘Woorden is een beperking’. Dat is het fundament waar je over schrijft. Al het andere daarna staat in het licht daarvan.
• Ik mis aan het eind van de tekst wat je nu kunt leren van:
  1. Woorden is een beperking
  2. Toch wordt er extreem veel mee gedaan gedaan in het klein en in het groot.
• Zoals gezegd blijf ik vastlopen op het korreltje zout aan het einde. Je schrijft over zelf invullen en fantaseren. Je relativeert dus de inhoud van je eigen tekst. Ik denk dat dit klopt als je de tekst leest met het hoofd, maar niet juist is als je de tekst leest vanuit je hart. Die relativering zit al reeds verscholen in de tekst zelf. Dat hoef je dus niet aan het eind nog een keer als harde feit neer te zetten.
• Al het inspirerende dat je schrijft gaat als een nachtkaars gaat. Tegelijk weet ik: Dit is Aleida. Misschien past het wel voor jou leven wat het leven eindigt eenzaam.